Van een moederloze baby met zieke longetjes, tot deze sterke en moedige jongen. Dapper gaat hij om met de koude, en oplettend leert hij van de andere geiten hoe hij zich warm kan houden. Altijd met z’n aandacht bij de mogelijkheden van het hier en nu.
Meer dan eens deed hij ons denken aan een mensenkind. De manier waarop hij z’n flesje dronk en een boertje liet. Zijn tevreden zuchtjes, de onschuldige fonkel in zijn oogjes en de warmte in onze schoot.
Later knabbelde hij aan onze kleren en opende hij telkens de rits van onze jassen. Hij daagde uit tot spel en leerde met de kruiwagen te lopen.
Dat geitenbokjes als Klaus dagelijks van bij de geboorte van hun moeder worden gescheiden, worden afgevoerd naar vetmesterijen om van daaruit het traumatische transport naar de zuidelijke slachthuizen te ondergaan, wordt een almaar vreselijkere realiteit.
Wanneer we horen hoe mensen op dit moment ook met kinderen van eigen soort omgaan in tijden van oorlog, worden we een beetje moedeloos, soms.
Op zo’n moment helpt het om in Klaus’ wonderoogjes te kijken en onszelf eraan te herinneren waar onze macht ligt. Bij de kracht van het hier en nu. En hier en nu, kunnen we kiezen voor zachtheid en verwondering. Voor liefdevolle zorgzaamheid voor het leven in en rondom ons.
Daarvoor staat Together Alive vzw.